Mesele esir düşmekte değil,

BAL Mahmut, dostlar arasında şive taklitleri de yaparak anlattığı fıkralarıyla; Osmanlı'dan uzantılı sözlü mizahın, Çankaya sofralarından da geçmiş, kahkahalar yaratan bir zeka şelalesiydi.
ABD basınında ve siyasal kulislerinde; Türkiye'de yoğunlaşmakta ve resmileşmekte olan Amerikan aleyhtarlığıyla ilgili olarak yapılan saptama, yorum ve değerlendirmeler; Bal Mahmut'un neşeli bir anlatımla yaptığı bir nokta vuruşunu canlandırdı bendenizin belleğinde...
***
1. Dünya Savaşı'nda Enver Paşa'nın, Alman İmparatoru II. Wilhelm'in istediği doğrultusunda Rusya ile birlikte İtilaf Devletleri'ne; yani İngiltere'ye, Fransa'ya, İtalya'ya, Japonya'ya ve ABD'ye karşı ilan ettiği savaş ve o blokun Balkanlar'daki küçük bir parçası olan Romanya'nın işgali...

Bir Osmanlı zabiti, emirberiyle birlikte, kenti terk etmiş bir ailenin Bükreş'teki evine yerleşmiş. Evde kala kala sadece sarkık göğüslü, geniş kalçalı, yaşlı bir hizmetçi kadın kalmışmış.
***
Bizim Osmanlı zabitinin çakı gibi olan emir erinde, bir süre sonra bir sünepelik başlamış.
Zabit:
- Memiş, diye bağırdığında; ya gevşek bir "Emret kumandanım" yanıtı geliyor, ya hiç ses çıkmıyormuş.
Genç zabit yine bir gün bağırmış üst kattan:
- Memiş...
Üşengeç bir ses duyulmuş:
- Emret komutanım.
- Çabuk koş gel buraya...
***
Memiş, yorgunca adımlarla çıkmış merdivenleri ve bizim genç zabitin karşısında hazır ol durmuş. Hazır ol durmuş ama gözleri fersiz bakıyormuş.
Zabit:
- Ulan Memiş, demiş; doğru söyle, sen evdeki o ihtiyar hizmetçiyi şey ediyorsun değil mi?
Memiş:
- Ediyon kumandanım, demiş, ediyon.
Ve küçük bir ekleme daha yapmış:

- Ama dadsız...


c.altan@prizma.net.tr