Mesele esir düşmekte değil,

"Bir Eyüp sabrıyla bekledim/
Sabahı olmayan gecelerde/
Gül dalları yerine demir çubuklar vardı/
Münzevî-münzevî pencerelerde..."



Eminim artık, adım gibi biliyorum:
Ölmüyor kötüler...
Pencereler gül dalları yerine demir çubuklarla bezendiğinden beridir, ölen sadece iyiler...
Kuşunun ardından gözyaşı döken oyuncu, uykusunda sırtından bıçaklanıyor.
Hayatını solun birliğine adamış bilge, hayalini kurduğu buluşmayı cenazesinde sağlayabiliyor.
"Oğul"larımız, kızlarımız öksüz...
Biz, kötülerle yaşamaya hükümlüyüz.
* * *
Kan püskürtüyor, ocaklar yıkıyor ocak... tabutlar taşıyor, allı yeşilli, vakitli, vakitsiz...
Şiirin, hitabetin, zarafetin ustalarını, bilgelerini gömüyoruz, kuşsuz bir kışın kardan mezarına...
Baharı özlüyoruz.
Ve teselliyi, tiyatrocumuzun ses verdiği son şiirin son mısralarında buluyoruz:
"Öğrenme, istemem/
bir Eyüp sabrı nedir/
torunlarımın torunu.../
Say ki dedelerin bir masal yaşadı/
Say ki acılar masaldı/
Öttür ölümsüzlüğe doğru borunu!"

Can dündar'in Say ki acılar masaldı adli yazisindan